کوشک نورآباد مربوط به دوره قاجار است که محمدخان قمه طلا از آن استفاده می کرده و در شهرستان ایذه، روستای نورآباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۷۸ با شمارهٔ ثبت ۲۵۷۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
شهر ایذه به لحاظ وجود آثار تاریخی و طبیعی خاص و چشم‌نواز، در زمره‌ی مهم‌ترین شهرهای ایران قرار دارد. چراکه این شهر آثار کهن درخشانی از ایران باستان هم‌چون سنگ‌نبشته‌ها و حجاری‌هایی با خط میخی، غارها و اشکفت‌هایی از اولین حکومت‌ها و امپراطوری‌های بزرگ ایرانی از زمان ورود آریایی‌ها به ایران و دوره‌هایی طلایی پس از اسلام را در دل خود محافظت و حراست می‌کند. از جمله این آثار تاریخی، می‌توان به کوشک روستای نورآباد ایذه اشاره کرد که یادگاری از عصر سلطنت قارجاریه در ایران است. روستای نورآباد از توابع بخش مرکزی شهرستان ایذه است.
کوشک یا قلعه‌ی نورآباد در شهر ایذه، همان‌طور که گفته شد، بنایی مربوط به دوره‌ی قاجار است. از آن‌جایی که ساکنین شهر ایذه از گذشته‌های بسیار دور، غالبا طوایف بختیاری و لر زبان هستند، این کوشک تاریخی محل اسکان خوانین بختیاری بوده است. جالب است بدانید این کوشک علاوه‌بر نوع طراحی و معماری خاص، دارای منظره‌ای زیبا و چشم‌نواز است. زیرا روستای نورآباد دارای آبی زلال و گوارا می‌باشد که دلیل آن، وجود آبشاری مرتفع و فوق‌العاده زیبا در دل کوه‌های الهک (الحک) است و یکی از دلایل ساخت این بنا، وجود همین آبشار عظیم می‌باشد. قلعه‌ی قاجاری نورآباد نیز، دقیقا مقابل این کوه بنا شده که منظره و زیبایی حیرت‌آوری به نمای این کوشک بخشیده است. از این‌رو، کوشک نورآباد در گذشته به عنوان مکانی تفریحی برای ساکنین آن مورد استفاده قرار می‌گرفت و در فصول بهار و زمستان به دلیل شرایط آب و هوایی فوق‌العاده‌ی حاکم بر منطقه، به این قلعه آمده و در فصل پاییز نیز به چغاخور چهارمحال بختیاری کوچ می‌کردند.
عمارت قاجاری نورآباد در سال 1385، توسط اداره‌ی میراث فرهنگی برای راه‌اندازی یک موزه‌ی مردم‌شناسی ترمیم و مرمت شد اما به دلیل وجود معارضین محلی، دانشگاه علوم پزشکی از واگذاری بنا خودداری کرد و در نتیجه، برنامه‌ی تبدیل این بنا به موزه‌ی مردم شناسی، ناتمام ماند. این بنا در تاریخ یازدهم بهمن ماه 1378 با شماره‌ی 2570، در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
در ساخت این بنا از معماری دهدشتی یا همان بهبهانی الهام گرفته شده است و مصالح به‌کار رفته در ساخت و احداث کوشک نورآباد، سنگ و گچ می‌باشد و موضوع جالب‌تر این است که در ساخت آن، به هیچ وجه از چوب استفاده نشده است. در این کوشک پنج‌دری‌ها و سه‌دری‌هایی برای تامین روشنایی آن تعبیه شده که از زمان ساخت آن تا به امروز، دست‌نخورده باقی مانده است.
بر اثر گذر سال‌های طولانی و تاثیرات آب و هوایی و بارندگی‌ها، با نفوذ آب بین لایه‌های عمارت و فرسایش آن، بخشی از این بنا در اسفند ماه 1395 ریزش کرد. بر اثر فرو ریختن یکی از طاق‌های این کوشک، اتاقی از این بنا از حالت طبیعی و شاقولی خود خارج شد. از همان زمان مرمت و ترمیم این بنا آغاز شد که هنوز به اتمام نرسیده است.
